ป้าต้อย คนสู้ชีวิต ตัวตึงเมืองนนท์ แต่งตัวมีเอกลักษณ์ ชฎาม้า-หน้าขาวผ่อง เร่ขายขนม!

ข่าวทั่วไทย ผู้สื่อข่าวรายงานเปิดเผยเรื่องราวชีวิตของป้าต้อย คนสู้ชีวิต ที่นับว่าเป็นตัวตึงเมืองนนท์ มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ใครผ่านไปผ่านมาเห็นเป็นต้องจำได้ โดยป้าแต่งตัวจัดเต็มมาพร้อมชฎามาและทาหน้าขาวผ่อง สะดุดตามาแต่ไกลเข็นรถขายขนมใส่ไส้ ไม่ย่อท้อแม้แดดร้อนลมฝนตกพรำๆ

ป้าต้อย คนสู้ชีวิต ตัวเต็งเมืองนนท์ สวมชฎาม้า แต่งหน้าขาว เร่ขายขนมใส่ไส้ แดดร้อน ฝนตก ไม่ย่อท้อ!

รายงานเมื่อวันที่ 9 ธันวาคม 2565 เปิดท้ายเรื่องราวบนท้องถนนที่พืชสัญจรผ่านไปผ่านมาเป็นต้องสะดุดตาไม่ว่าจะในวันที่แดดร้อนหรือวันที่ฝนตก ณ ถนนประชาราษฎร์ ที่มุ่งหน้าไปยังตลาดสดเทศบาลนครนนท์ จะปรากฏภาพของสาวสองสูงวัยคนหนึ่ง  หนึ่งในตัวตึงแห่งเมืองนนท์ที่มีการสู้ชีวิตอย่างมาก จะเข็นรถออกมาแต่เช้าตรู่เพื่อขายขนมใส่ไส้ ตาเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ทำให้หลายคนสะดุดตาและโดดเด่นอย่างมาก นั่นก็คือการแต่งกายที่ไม่เหมือนใคร โดยเอกลักษณ์ที่อธิบายถึงสาวสองสูงวัยก็คือจะมีชฎาม้าใส่ไว้ที่ศีรษะ ทาแป้งที่หน้าจนขาวผ่อง และใส่เสื้อผ้าลายดอก ขณะที่เข็นรถก็จะเดินซอยเท้าเป็นจังหวะเพลง ขณะเดียวกันก็มีการเปิดลำโพงประกาศบอกให้ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาได้รู้ว่าเธอขายขนมใส่ไส้ในตำนาน ซึ่งสาวสองคนนี้เธอชื่อว่า “ป้าต้อย”

ป้าต้อยคือ หนึ่งในผู้คนที่เป็นเอกลักษณ์ประจำเมืองนนท์ที่ขายขนมใส่ไส้รถเข็น แต่งตัวที่ไม่เหมือนขายก็เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวโดยจะมีการใส่ชฎาม้าและทาแป้งให้หน้าขาว จากข้อมูลเปิดเผยว่าป้าต้อยจะเข็นรถมาขายขนมที่บริเวณหน้าวัดทินกรนิมิตร ซึ่งที่พักอาศัยก็อยู่ในย่านชุมชนแห่งนั้น ช่วงเช้าขายที่วัดเพราะสายมาก็เข็นรถเข็นไปขายเรื่อยๆจนถึงตลาดสดเทศบาลนครเมืองนนทบุรี ต่อด้วยหอนาฬิการวมไปถึงท่าน้ำ จากนั้นก็จะเข็นรถวนกลับมาทางเดิมจนมาถึงวัดทินกรนิมิตร ระยะทางทั้งหมดรวมเป็น 5 กิโลเมตร คนที่อาศัยอยู่ถนนเส้นนั้นต่างรู้จักกันดี หลายคนให้การช่วยเหลืออุดหนุนซื้อขนมใส่ไส้ของป้าเป็นประจำ

ลูกค้าที่ซื้อขนมเป็นประจำอาศัยอยู่ในถนนแห่งนั้นต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าขนมใส่ไส้ของป้าต้อยอร่อยมาก ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาป้างเข้ามาช่วยอุดหนุนป้าต้อย ซื้อขนมใส่ไส้ไปกิน แม้ว่าป้าต้อยจะเป็นสาวสองวัยแต่เธอไม่เคยย่อท้อและไม่แคร์สายตาใครที่มองมายังตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตาประกอบอาชีพเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง แล้วมันก็เป็นอาชีพที่สุจริตควรฆ่าแก่การชื่นชม แต่ในขณะเดียวกันก็มีผู้คนที่รู้สึกตลกขบขันในการแต่งกายของป้าต้อย

ป้าต้อยไม่ได้นั่งหรือนอนรอความช่วยเหลือจากใคร แต่ดิ้นรนทำขนมใส่ไส้ออกมาเร่ขายหาเลี้ยงชีพ ซึ่งคนในชุมชนที่อาศัยบนถนนเส้นดังกล่าวต่างให้ความช่วยเหลือด้วยการอดหนุนซื้อขนมใส่ไส้มากินเป็นประจำ แม้ว่าใครที่สัญจรผ่านมาเพียงชั่วครั้งชั่วคราวจะรู้สึกตลกขบขันในการแต่งกายของป้าต้อยก็ตาม แต่ป้าต้อยก็เป็นหนึ่งในตัวอย่างของคนสู้ชีวิต ไม่ย่อท้อแม้วันที่ยากลำบาก และการแต่งกายเช่นนั้นเพียงสร้างความสรุปตาให้กับลูกค้าบนท้องถนน นับว่าเป็นไอเดียที่ไม่เลวเลยจริงๆ