ทีมนักโบราณคดีของอิสราเอล ค้นพบ “คาถาไล่เหา บนหวีเสนียด” ที่เขียนเอาไว้ว่า “ขอให้งาช้างนี้จงขุดรากถอนโคนตัวเหาในเส้นผมและหนวดเคราให้หมดสิ้นไป”

คาถาไล่เหา บนหวีเสนียด ภาษา Canaan ที่ทำด้วยงาช้างจากยุค 3,700 ปีก่อนประวัติศาสตร์ ที่เขียนเอาไว้ว่า “ขอให้งาช้างอันนี้ไปขุดรากถอนโคนตัวเหาในเส้นผมและหนวดเคราออกให้หมดสิ้นไป” หวีอันนี้ถูกทีมนักโบราณคดีของอิสราเอลค้นพบเมื่อเมื่อปี 2016

คาถาไล่เหา บนหวีเสนียด ภาษาคานาอัน ที่ทำด้วยงาช้างจากยุค 3,700 ปีก่อน ที่เขียนเอาไว้ว่า “ขอให้งาช้างนี้จงขุดรากถอนโคนตัวเหาในเส้นผมและหนวดเคราให้หมดสิ้นไป”

ทีม archaeologist จากประเทศอิสราเอล ไปค้นพบข้อความที่ถูกเขียนเอาไว้ที่น่าจะเป็นข้อความยาวๆ ที่น่าจะสมบูรณ์มากที่สุดในกาแลกซีใบนี้ที่เคยพบเจอมา ที่เขียนด้วยตัวอักษรแทนเสียง (alphabet) โดยประโยคที่พวกเขานั้นพบเจอนี้ก็คือ “คาถาไล่เหา” บนหวีเสนียดที่ประกอบมาจากงาช้างจากยุค 3,700 ปีก่อน สื่อสิ่งพิมพ์ Jerusalem Journal of Archaeology เผยแพร่ผลงานการค้นพบที่เกริ่นมาตอนต้นโดยอธิบายเอาไว้ว่า นักวิจัยนั้นได้ไปค้นพบจารึกภาษาคานาอัน (Canaanite) บนหวีเสนียดเก่าแก่ในประวัติศาสตร์ที่ได้จากแหล่งขุดค้นทางโบราณคดีเมือง Lachish ในประเทศอิสราเอล เมื่อปี 2016

Dr. Madeleine Mumcuoglu จาก The Hebrew University of Jerusalem เป็นคนที่พบเจอจารึกที่เรานั้นเกริ่นมาเมื่อตอนต้นโดยความบังเอิญเมื่อปีที่ผ่านมา หลังจากที่เขานั้นได้ทำการตรวจสอบภาพขยายของหวีเสนียดเก่าแก่ในประวัติศาสตร์ที่ถ่ายด้วยโทรศัพย์มือถือ จนได้เห็นว่ามีตัวอักษรภาษา Canaanite 17 ตัว ประกอบกันเป็นคำศัพท์ 7 คำ บนหวีโบราณอันนี้ ข้อความที่เขียนเอาไว้บนหวีเก่าแก่สุดโบราณนี้มันเหมือนกับบทสวดและคาถาเก่าแก่ที่มีมานานโดยข้อความที่ถูกเขียนเอาไว้นั้นมีใจความว่า “ขอให้งาช้างอันนี้เข้าไปขุดรากถอนโคนตัวเหาในเส้นผมและหนวดเคราให้หมดสิ้นไป”

Canaanite คือนครรัฐโบราณใน Israel ที่ยังคงมีผู้คนอาศัยอยู่เมื่อหลายพันปีก่อนคริสตกาล โดยภาษา Canaan นั้นเป็นภาษาแรกของโลกที่ใช้ระเบียบตัวอักษรแทนเสียงเขียนข้อความ อีกทั้งยังเป็นพื้นฐานของตัวอักษรภาษา Phoenician, Hebrew, Arabic, Greek และ Latin ซึ่งต่อมาได้พัฒนาไปเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ และภาษาอื่นๆ ของยุโรปที่ใช้กันเป็นจำนวนมากในยุคสมัยนี้ที่เรานั้นพบเจอ หวีเสนียดที่เขียนคาถาไล่เหาเอาไว้ดัที่เรานำมาให้ดูมีขนาดไม่ใหญ่มากขนาดของมันนั้นมีแค่ 3.5 X 2.5 เซนติเมตร อีกทั้งยังมีซากร่างของตัวเหาที่ตายไปแล้วติดอยู่ แต่ก็มีรูปร่างรูปทรงไม่ได้แตกต่างจากหวีเสนียดที่ทำจากโลหะหรือพลาสติกในยุคนี้เลย โดยข้างหนึ่งของหวีโบราณที่มีซี่ที่มีความถี่ละเอียดจำนวน 14 ซี่ สำหรับกวดล้างเหาและไข่เหา ส่วนอีกข้างหนึ่งนั้นเป็นหวีที่มีซี่ที่ห่างกันมากกว่าจำนวน 6 ซี่ สำหรับสางผมไม่ให้มันพันกัน

Dr. Madeleine Mumcuoglu. ให้ความเห็นเกี่ยวกับของสิ่งนี้ว่า “หวีเสนียดอันนี้นั้นถูกประกอบขึ้นมาจากงาช้าง และมันนั้นก็น่าจะเป็นอุปกรณ์ของคนที่มีฐานนะและมียศ ส่วนสาเหตุที่มันมีขนาดไม่ใหญ่นั้นอาจเป็นเพราะเอาไว้พกพาไปไหนมาไหนได้อย่าง่ายและสบายสามารถหยิบออกมาใช้ได้ง่ายในยุคสมัยนั้นโดยไม่ทันมีใครสังเกตเห็น มีความเป็นไปได้ว่าคนในสมัยก่อนนั้นอาจจะก็รู้สึกขายขี้หน้าต่อสังคมเหมือนกันถ้าตัวเองมีเหาอยู่ที่หัว” หลักฐานทางโบราณคดีที่เก่าแก่ที่สุดบนกาแลกซี่ใบนนี้นั้นพบว่า ไข่เหาที่อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์แบบมากที่สุดนั้นถูกพบอยู่ในเส้นผมของมัมมี่ที่พบในประเทศบราซิล ซึ่งมันสามารถอธิบายได้ว่ามนุษย์เริ่มถูกเหาก่อกวนบนหัวมาตั้งแต่เมื่อ 10,000 ปีที่แล้วเป็นอย่างต่ำ จากหลักฐานจาก DNA ในงานวิจัยบางฉบับนั้นยังอธิบายเอาไว้ว่า เหาบนหัวของมนุษย์สายพันธุ์ดึกดำบรรพ์ อาจติดต่อมาสู่มนุษย์ยุคใหม่ตั้งแต่หลายหมื่นปีก่อนหน้านั้น