อาหารรถเข็นญี่ปุ่น หรือ “ร้านรถเข็ญประจำ” ของเด็กวัยรุ่นช่วงทศวรรษ 1990-2000 หายไปไหน

อาหารรถเข็นญี่ปุ่น หรือ “ร้านรถเข็ญประจำ” เช่น โซบะ โอเด้ง และขนมหวาน ของเด็กวัยรุ่นช่วงทศวรรษ 1990-2000  ในความทรงจำที่โพล่อยู่ในการ์ตูนไปไหน?หมดนะทำไมไปเยือนญี่ปุ่นแล้วไม่เห็นมีเหมือนอยู่ในการณ์ตูนที่เราอ่านเลยละ

อาหารรถเข็นญี่ปุ่น ในความทรงจำที่โพล่อยู่ในการ์ตูนไปไหน?หมดนะทำไมไปเดินญี่ปุ่นถึงไม่เห็นเลย

ต้องเล่าย้อนกลับไปก่อนนะว่าญี่ปุ่นคือประเทศที่มีการจดบันทึกเอาไว้ว่าอาหารข้างถนนนั้นมีมานานมากกว่าพันปี แต่มันมีการเติบโตมากที่สุดในช่วง “เอโดะ” กลายมาเป็นศูนย์กลางทางการเมืองและการค้าของญี่ปุ่นประมาณ 400 ปีก่อน ที่ผู้คนนั้นนิยมขายอาหารรถเข็นจะเมนู “โซบะ” เป็นส่วนใหญ่

ความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่นั้นเกิดขึ้นหลังจากที่ญี่ปุ่นเปิดประเทศหรือช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ต้องบอกเลยว่าช่วงนี้คือช่วงที่ร้านอาหารแบบรถเข็นนั้นมีมากมาย ซึ่งผู้ประกอบกิจการส่วนใหญ่นั้นคือ ชาวนาวที่มาจากชนบท แน่นอนว่าในตอนนั้นยังไม่มีการควบคุมการขายอาหารข้างถนน มันเลยทำให้กิจการรถเข็นอาหารนั้นขยับขยายเพิ่มขึ้นๆ อีกทั้งยังมีราคาไม่แพงถูกใจคนวัยทำงาน เมื่อถึงทศวรรษ 1970 ร้านอาหารรถเข็นคือร้านอาหารที่ผู้คนชื่นชอบมากหากเทียบในยุคนนี้นั้นมันก็เหมือนกับคารเฟ่ร้านน้ำ ที่เราเห็นได้ทุกมุมบนโลก แน่นอนว่าผู้คนจะต้องอยากมีร้านรถเข็นเป็นของตัวเอง และได้ไปลาออกจากงานที่ทำเพื่อไปเปิดร้านเล็กๆเป็นของตัวเอง

ส่วนสาเหตุที่ทำให้ร้านรถเข็นอาหารของญี่ปุ่นหายไปนั้นอาจมาจาก การจัดงานโอลิมปิกในปี 1964 ที่ญี่ปุ่นนั้นเป็นเจ้าภาพ อีกทั้งยังได้ตั้งกฎระเบียบที่สั่นสะเทือนวงการอาหารรถเข็นมากๆว่า ร้านอาหารรถเข็นไม่ได้มาตรฐานความสะอาด และก็มีร้านอาหารรถเข็นจำนวนไม่น้อยเลยที่ถูกปิดตัวลง ส่วนร้านที่เหลือนั้นก็ต้องปรับเปลี่ยนคุณภาพตามมาตรฐานไปเรื่อยๆตามกฎบ้านเมือง

เมื่อเดินทางมาถึงยุคทศวรรษ 1980-1990 นั้นสามารถพูดได้เลยว่าอาหารรถเข็นในที่อยู่ใจกลางเมือง นั้นแทบจะหาไม่เจอแล้ว ส่วนเมืองที่หากินอาหารรถเข็นได้นั้นคือ “เมืองฟุกุโอกะ” เท่านั้นเพราะพ่อค้าแม่ค้านั้นได้รวมตัวกันต่อรองกับทางกาเลยสามารถตั้งร้านรถเข็นอยู่ได้มาถึงทุกวันนี้ ต่อมาในปี 1994 ก็ได้มีกฎหมายกำหนดออกมาบอกว่า ผู้ที่จะสืบทอดขอต่อใบอนุญาตทำมาค้าขายอาหารรถเข็นต่อได้จะต้องเป็นทายาทโดยตรงเท่านั้น ผู้อื่นไม่สามารถทำแทนได้ แน่นอนว่าเด็กรุ่นใหม่ส่วนใหญ่ก็น่าจะไม่นิยมและไม่ชอบการทำร้านอาหารแบบรถเข็นเอามากๆแน่ ดังนั้นร้านอาหารรถเข็นในฟุกุโอกะก็จะมีเพียงคนวัย 50 ขึ้นไปทั้งนั้นเป็นผู้ประกอบการ

แม้ว่าตอนนี้อาหารรถเข็นกำลังจะหายไปจากความทรงจำของคนญี่ปุ่น แต่ก็จะมีคนรุ่นหนึ่งที่เติบโตมาในในช่วงทศวรรษ 1960-1970 ก็ยังไม่เคยจะลืมเลื่อน เพราะอาหารรถเข็นคือสิ่งที่พวกเขานั้นเห็นติดตาตรึงใจผ่านรูปภาพวาดการ์ตูนในยุคอาหารรถเข็นยังรุ่งเรือง