พูดแล้วเศร้า! 2 ยายอยู่กันอย่างรันทด ไร้ลูกหลานมาดูแล ส่งแต่เงินให้ใช้ไม่ได้เจอหน้ากันเป็น 10 ปี

เมื่อวันที่ 18 กันยายน 2564 ผู้สื่อข่าวรายงานข่าวล่าสุด 2 ยายอยู่กันอย่างรันทด ไร้ลูกหลานมาดูแล บ้านเลขที่ 65 หมู่ 16 บ้านไทยสันติสุข ตำบลบักได อำเภอพนมดงรัก จังหวัดสุรินทร์ ยายเล่า “เวลากินอาหารดีๆ ก็คิดถึงลูก”

2 ยายอยู่กันอย่างรันทด ไร้ลูกหลานมาดูแล มีเงินผู้สูงอายุเลี้ยงชีพ และลูกส่งให้ใช้บ้าง ไม่ได้คุยไม่ได้เจอลูกนานกว่า 10 ปี “ส่งแต่เงินมา ถ้าแม่ตายเขาจะรู้ไหมน้อ”

2 ยายอยู่กันอย่างรันทด ไร้ลูกหลานเข้ามาดูแล ทั้งสองอยู่ด้วยกันมาร่วม 10 ปี และทั้งสองก็ไม่ได้ยินเสียงลูกและไม่ได้เจอหน้าลูกมากว่า 10 ปีเช่นเดียวกัน มีบ้างบางครั้งที่ลูกส่งเงินเล็กน้อยมาให้ใช้ บวกกับเงินผู้สูงอายุเพื่อมาเลี้ยงชีพ

2 ยายเป็นพี่น้องกัน คือ 1.คุณยายวารินทร์ สืบสังข์ อายุ 79 ปี ผู้เป็นพี่ 2.คุณยายเฟือง อยู่ดี อายุ 77 ปี ผู้เป็นน้อง ในส่วนของคุณยายเฟือง ก่อนหน้าได้อาศัยบ้านอยู่กันคนละหลัง แต่ลูกของยายเฟืองได้นำแม่มาฝากไว้ให้อยู่เป็นเพื่อกันกับคุณยายวารินทร์

ทั้งนี้ คุณยายเฟือง เริ่มที่จะมีอาการหลงๆลืมๆบวกกับมีโรคประจำตัวคือ เบาหวาน ความดัน และยังมีอาการเวียนหัวอยู่บ่อยครั้ง บางวันร่างกายได้ขับถ่ายออกมาอย่างไม่รู้ตัว แน่นอนว่าคนที่คอยดูแลเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ก็คือยายวารินทร์พี่สาวที่อายุ 79 ปี ทั้งสองอาศัยอยู่ตามมีตามเกิดในบ้านเพียงสองคน

คุณยายวารินทร์ (พี่สาว)ได้เล่าว่า หลังจากที่สามีของตนได้เสียชีวิตไปเมื่อ 10 กว่าปที่แล้ว ตนก็ได้อาศัยอยู่ที่บ้านนี้คนเดียวมาโดยตลอด ช่วงนั้นก็เก็บของเก่าขาย และมีไปรับจ้างเขากินบ้าง ไม่มีที่นาที่ไร่เหมือนคนอื่นๆ ตนมีลูกชาย 2 คน คนแรกไปแต่งงานมีครอบครัวที่จังหวัดตาก คนที่สองได้ออกบวชเป็นพระ คุณยายกล่าวต่อว่าบวชเป็นพระก็เป็นสิ่งที่ดีแต่แม่ก็ไม่เคยได้เห็นเลย บางครั้งก็อยากจะเห็นชายผ้าเหลืองของลูกด้วยเช่นกัน ไม่ได้พูดคุยไม่เห็นหน้าลูกทั้งสองเลย นานทีลูกจะมีส่งเงินมาให้ใช้บ้างเล็กน้อย

คุณยายเฟือง (น้องสาว) หลังจากที่สามีเสียชีวิตลูกก็ได้นำมาฝากไว้กับคุณยายวารินทร์พี่สาว บอกว่าให้อาศัยอยู่เป็นเพื่อนกัน ทั้งบ้านจึงมีแค่คนแก่ 2 คนอาศัยอยู่ด้วยกัน ยายวารินทร์เล่าว่า ลูกของน้องสาว หรือ ยายเฟือง ไม่เคยเดินทางมาหาผู้เป็นแม่เลยหลังจากนำมาฝากไว้ แต่ยังมีบางครั้งส่งเงินมาให้ใช้ ตนและน้องก็ได้รับเงินผู้สูงอายุมาใช้

ยายวารินทร์ พูดด้วยความเศร้า ข้าวสารที่ใช้กินบางเดือนมันก็ไม่พอหรอก เวลาน้องสาวมีอาการป่วยยายก็ยิ่งเหนื่อย ก็มีความรู้สึกท้อแท้บ้าง ลูกไม่มาหาเป็น 10 ปี ส่งแต่เงินมา แม่เป็นตายร้ายดียังไงก็คงไม่รู้ ไม่เคยได้โทรศัพท์พูดคุยกัน “คิดถึงลูก เวลาได้อะไรกินดีๆ ก็คิดถึงลูก” เวลาที่ไม่สบายก็เรียกรถไปกันเอง บ้างก็เป็นรถของเพื่อนบ้าน บ้างก็เป็นรถของผู้ใหญ่บ้าน เอาเงินเป็นค่ารถให้เขา เขาก็ไม่รับกันหรอกบอกว่ามาส่งเฉยๆ ตอนนี้ตนก็อายุเยอะหูตาก็ไม่ค่อยจะดีแล้ว ปีหน้าก็จะ 80 ปีแล้ว ตนคิดว่าต่อไปอาจจะดูแลน้องสาว (ยายเฟือง)ไม่ไหว ส่วนสิ่งที่อยากได้ในตอนนี้ก็คงจะเป็น ข้าวสาร ของกิน และของใช้ในบ้านแค่นั้น