ประเทศที่ยากจนที่สุดต้องการอะไรจากการประชุมสุดยอดด้าน สภาพอากาศ ?

ข่าวต่างประเทศ การจัดการกับความต้องการของประเทศที่ร่ำรวยน้อยกว่าและมีขนาดเล็กกว่านั้นมีความสำคัญสำหรับการเจรจาเรื่องสภาพอากาศ COP26 ในกลาสโกว์ซึ่งจะมีการขอให้ผู้นำเห็นด้วยกับคำมั่นสัญญาใหม่เพื่อจัดการกับการผันแปร สภาพอากาศ

ประเทศกำลังพัฒนาต้องการอะไรจากการประชุมสุดยอดด้าน สภาพอากาศ

ประเทศกำลังพัฒนาต้องการอะไร?

ประเทศที่พัฒนาน้อยที่สุดได้กำหนดลำดับความสำคัญสำหรับการเจรจา พวกเขาต้องการประเทศที่ร่ำรวยและพัฒนาแล้วเพื่อ

• ปฏิบัติตามคำมั่นสัญญาที่จะจัดหาเงินจำนวน 100 พันล้านดอลลาร์ (ประมาณ 73 พันล้านปอนด์ตามอัตราแลกเปลี่ยนปัจจุบัน) ในแต่ละปีในด้านการเงินเพื่อช่วยลดการปล่อยมลพิษและปรับตัวให้เข้ากับการผันแปรสภาพภูมิอากาศ
• ตกลงที่จะกำหนดเป้าหมายเป็นศูนย์สำหรับก๊าซเรือนกระจกก่อนปี 2050 โดยมีเป้าหมายเฉพาะสำหรับผู้ปล่อย Greenhouse Gas รายใหญ่ เช่น สหรัฐฯ ออสเตรเลีย และประเทศภายใน European Union
• รับทราบความสูญเสียและความเสียหายที่เกิดขึ้น เช่น ผลเสียจากระดับน้ำทะเลที่สูงขึ้นหรือน้ำท่วมบ่อยครั้ง
• จัดทำกฎเกณฑ์ว่าประเทศต่างๆ จะดำเนินการตามข้อตกลงก่อนหน้านี้อย่างไร

ประเทศใดมีความเสี่ยงจากผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศมากที่สุด?

ในอดีต ประเทศกำลังพัฒนามีส่วนสนับสนุนเพียงเล็กน้อยของการปล่อยมลพิษที่สร้างความเสียหายซึ่งขับเคลื่อนการผันแปรสภาพภูมิอากาศ – และปัจจุบันประชากรที่ร่ำรวยที่สุด 1% ของโลกคิดเป็นมากกว่าสองเท่าของการปล่อยก๊าซที่ยากจนที่สุดรวมกันถึงสองเท่า

ประเทศที่ยากจนกว่าเหล่านี้ยังเสี่ยงต่อผลกระทบของสภาพอากาศสุดขั้ว เนื่องจากโดยทั่วไปแล้ว ประเทศเหล่านี้ต้องพึ่งพาสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติสำหรับอาหารและงานมากกว่า และมีเงินน้อยกว่าเพื่อใช้ในการบรรเทาทุกข์ ในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา ผู้เสียชีวิตมากกว่าสองในสามที่เกิดจากสภาพอากาศเลวร้าย รวมถึงภัยแล้ง ไฟป่า และน้ำท่วมเกิดขึ้นใน 47 ประเทศที่พัฒนาน้อยที่สุด

ประเทศที่ร่ำรวยกว่ากำลังทำอะไรเพื่อแก้ไขสถานการณ์นี้

ในปี 2552 ประเทศร่ำรวยกว่ามุ่งมั่นที่จะหาเงิน 100,000 ล้านดอลลาร์ต่อปีภายในปี 2563 จากแหล่งข้อมูลภาครัฐและเอกชน เพื่อสนองต่อความต้องการของประเทศกำลังพัฒนา เงินจะช่วยจ่ายสำหรับมาตรการลดการปล่อยสารพิษที่เป็นอันตรายและป้องกันผลกระทบจากสภาพอากาศที่รุนแรงเช่นระบบป้องกันน้ำท่วมที่ดีขึ้นและการลงทุนในแหล่งพลังงานหมุนเวียน

อย่างไรก็ตาม ภาระผูกพันทั้งหมดมีมูลค่าเพียง 80 พันล้านดอลลาร์ในปี 2019 และเป้าหมายมูลค่า 1 แสนล้านดอลลาร์ในขณะนี้ไม่น่าจะบรรลุผลก่อนปี 2023 การรักษาข้อตกลงเกี่ยวกับวิธีการปฏิบัติตามพันธกรณี – และอาจดำเนินต่อไป – เป็นสิ่งสำคัญหากโลกจะบรรลุเป้าหมายในการรักษาอุณหภูมิโลกให้สูงขึ้นต่ำกว่า 1.5C

นายกรัฐมนตรีบอริส จอห์นสัน ทุ่มเงิน 100,000 ล้านดอลลาร์ เป็นหนึ่งในสี่ลำดับความสำคัญของเขาสำหรับการเจรจาในกลาสโกว์ เขากล่าวว่าประเทศที่ร่ำรวยกว่าได้ “เก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากมลพิษที่ไม่มีการกลั่นกรองมาหลายชั่วอายุคน ซึ่งมักจะต้องแลกด้วยค่าใช้จ่ายของประเทศกำลังพัฒนา” และพวกเขาก็มี”หน้าที่” ในการสนับสนุนประเทศกำลังพัฒนาด้วยเทคโนโลยี ความเชี่ยวชาญ และเงิน

อะไรคืออุปสรรคสำหรับประเทศเล็ก ๆ ที่เข้าร่วมการประชุมสุดยอด?

น้ำทะเลเพิ่มสูงขึ้นทำให้บางประเทศที่เป็นเกาะเหล่านี้เสี่ยงต่อการผันแปรสภาพภูมิอากาศมากที่สุด แต่นางคูเปอร์กล่าวว่าการขาดทรัพยากรหมายความว่าพวกเขาไม่มี “ความหรูหรา” ในการส่งผู้แทนจำนวนมาก “ผู้ที่เปราะบางที่สุดของเราจะต่อสู้ดิ้นรนเพื่อให้มีเสียงและถูกรับฟังในการเจรจาเหล่านี้”

การนำทางการเดินทางที่ปลอดภัยจากโควิดไปยังการประชุมที่กลาสโกว์เป็นอุปสรรคสำหรับคณะผู้แทนหลายแห่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่เกาะแปซิฟิก ซึ่งอัตราการติดเชื้อยังคงต่ำในช่วงการระบาดใหญ่ มีรายงานว่าประมุขแห่งรัฐเกาะแปซิฟิกเพียงสี่คนเท่านั้นที่จะเดินทางไปที่การประชุมสุดยอด โดยมีคนอื่นๆ เป็นผู้แทนโดยทีมและเอกอัครราชทูตที่มีขนาดเล็กกว่า

ผู้เจรจาที่อยู่เบื้องหลังและมีส่วนร่วมจากระยะไกลอาจเสียเปรียบจากการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตที่ไม่น่าเชื่อถือและความแตกต่างของเวลา ตัวอย่างเช่น ซามัวเร็วกว่าสหราชอาณาจักร 13 ชั่วโมง

ประเทศกำลังพัฒนาเจรจาในการประชุมสภาพภูมิอากาศอย่างไร?

ประเทศกำลังพัฒนามักไม่ค่อยมีเสียงในเวทีระหว่างประเทศ ดังนั้นจึงช่วยในการสร้างกลุ่มหรือบล็อกเพื่อขยายสาเหตุของพวกเขา กลุ่มประเทศพัฒนาน้อยที่สุดเป็นกลุ่ม 46 ประเทศซึ่งรวมถึงประเทศเซเนกัล, บังคลาเทศและเยเมนและแสดงให้เห็นถึงหนึ่งพันล้านคน

ประเทศเหล่านี้สามารถสร้างจุดยืนการเจรจาที่แข็งแกร่งขึ้นได้เมื่อ “ลำดับความสำคัญและผลประโยชน์สอดคล้องกัน” โซนัม วังดี ประธานคนปัจจุบันจากภูฏานกล่าว พวกเขาทำงานร่วมกันมาตลอดทั้งปีและจะพบกันทุกวันที่กลาสโกว์

หากต้องมีข้อตกลงขั้นสุดท้าย ประเทศสมาชิกสหประชาชาติทั้ง 197 แห่งที่ลงนามในอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการแปรผันสภาพภูมิอากาศจะต้องลงนาม นั่นหมายความว่าข้อตกลงขั้นสุดท้ายจะต้องเป็นที่ยอมรับของทั้งประเทศที่ร่ำรวยกว่าและประเทศกำลังพัฒนา

ผู้นำโลกล้มเหลวในการรักษาข้อตกลงที่มีผลผูกพันทางกฎหมายในโคเปนเฮเกนในปี 2552ส่วนหนึ่งเป็นเพราะประเทศกำลังพัฒนาจำนวนหนึ่งรวมถึงซูดานและตูวาลูคัดค้านข้อตกลงขั้นสุดท้าย